Παναθηναϊκός - ΑΕΚ 3-2 : Αγχωμένη ανωτερότητα

Πέντε γκολ, δύο δοκάρια, κάποιες κλασσικές χαμένες ευκαιρίες. Γίναμε ξαφνικά Αγγλία ; Δυστυχώς η απάντηση σε αυτήν την (μάλλον ρητορική) ερώτηση είναι όχι. Μπορεί χθες να είδαμε αυτά που αναφέρθηκαν παραπάνω, αλλά κατά τα άλλα το ντέρμπυ της Αθήνας δεν είχε κανένα (σχεδόν) σασπένς, καμιά ιδιαιτερότητα, καμία έκπληξη. Η νίκη πήγε στους πράσινους σε ένα παιχνίδι που και οι δύο ομάδες μας έδειξαν ακριβώς αυτό που περιμέναμε να δούμε πριν από την έναρξή του. Παναθηναϊκός και ΑΕΚ εμφάνισαν στο γήπεδο πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα στον τρόπο παιχνιδιού και στη γενικότερη ιδιοσυγκρασία τους, τα οποία χαρακτηρίζουν τους δύο χθεσινούς αντιπάλους από την αρχή της περιόδου.

Ξεκινώντας από τον νικητή Παναθηναϊκό είδαμε μια ολοφάνερη πιστοποίηση της αγωνιστικής του βελτίωσης. Η ίδια πειστική κυκλοφορία της μπάλας και ένα πολύ καλό επίπεδο στη συνολική ανάπτυξη του παιχνιδιού της ομάδας. Ο Κατσουράνης κυρίως και ο Κλεϊτον δευτερευόντως έκαναν μια πραγματικά μεστή εμφάνιση. Πιστεύω όμως ότι η πραγματική διαφορά χθες έγινε από τα άκρα. Ζέκα και Κουίνσι εκμεταλλεύτηκαν την ταχύτητά τους και προκάλεσαν ουκ ολίγα ρήγματα στην έτσι και αλλιώς αργή άμυνα της ΑΕΚ. Ειδικά ο Κουίνσι, φαίνεται να μπορεί να κάνει διαφορά, συγκρινόμενος με το γενικότερο επίπεδο του Ελληνικού Πρωταθλήματος. Τέλος το κερασάκι στην τούρτα για τον ΠΑΟ ήταν και πάλι ο Σεμπάστιαν Λέτο. Αδιαμφισβήτητος MVP του αγώνα, ο Αργεντίνος δημιούργησε και εκτέλεσε, οδηγώντας την ομάδα του στην επικράτηση.

Ταυτόχρονα τα γνωστά προβλήματα στην άμυνα έκαναν την εμφάνισή τους και σε αυτό το παιχνίδι. Περισσότερο όμως θα σταθώ στο πρόβλημα ψυχολογίας και άγχους που παρουσιάζει ο Παναθηναϊκός. Μετά τη μείωση του σκορ σε 3-1 υπήρχε ένα εμφανέστατο στρες στους πράσινους. Νόμιζες ότι από στιγμή σε στιγμή η ΑΕΚ θα έβαζε “δίποντο” και θα ισοφάριζε. Ειδικά δε μετά το 3-2, τα 5 λεπτά πέρασαν αργά και βασανιστικά για το τριφύλλι.  Πιστεύω ότι αυτό ξεκινά από την έλλειψη μεγάλων προσωπικοτήτων σε αυτή την ομάδα. Αν εξαιρέσεις τον Λέτο και ίσως 1-2 ακόμα, η ομάδα δεν έχει σταρ στους οποίους θα στηριχτεί σε τέτοιες στιγμές και θα διαχειριστεί καταστάσεις όπως η χθεσινή. Όπως και να το κάνουμε Σισέ δεν υπάρχει.

Περνώντας στους φιλοξενούμενους, μπορούμε να κρατήσουμε για άλλη μια φορά μεμονωμένες καλές εμφανίσεις. Λεονάρντο, Μπέλεκ και Βάργκας μας έδειξαν ο καθένας τα δικά του καλά στοιχεία. Μάλιστα επιτέλους για τον νεαρό επιθετικό της ΑΕΚ έσπασε το ρόδι, αφού πέτυχε ένα πολύ ωραίο γκολ. Ταυτόχρονα η ομάδα δείχνει πάθος και δίψα στα μεγάλα παιχνίδια. Αν έχει μειώσει νωρίτερα σε 3-2 δεν αποκλείω να είχε καταφέρει να ισοφαρίσει.

Για άλλη μια φορά είδαμε τη γνωστή αργή άμυνα και σε συνδυασμό με την τραγική εμφάνιση του Καφέ και του Μάκου δημιουργήθηκαν οι κατάλληλες προϋποθέσεις για να … δεχτεί 3 γκολ. Σαφέστατη αγωνιστική κάμψη για τον Μανωλά που πρέπει να καταλάβει ότι δεν μπορεί να παίζει μόνο και μόνο λόγω επιθέτου. Τα πλάγια μπακ, ως συνήθως αποτέλεσαν μαύρη τρύπα για την ΑΕΚ. Σε καμία περίπτωση δεν μπόρεσαν να αναχαιτίσουν τις επιθέσεις του Παναθηναϊκού. Επιθετικά η ΑΕΚ προσπάθησε, αλλά με αιχμή του δόρατος τον Νίκο Λυμπερόπουλο δεν γίνεται. Πράγματα λοιπόν που λέμε μετά από σχεδόν κάθε ήττα της ΑΕΚ.

Το αθηναϊκό ντέρμπυ έβγαλε δίκαιο νικητή τον ΠΑΟ και ανέβασε στα ύψη την αναμονή για το ντέρμπυ κορυφής του Φαλήρου την επόμενη αγωνιστική. Εκεί θα φανεί ποιος πραγματικά είναι το φαβορί για τον φετινό τίτλο.  

Manchester Utd- Manchester City 1-6 : The City is theirs!

Εκκωφαντικό, ηχηρό, εμφατικό. Δύσκολο κάποιος να βρει μία λέξη για να χαρακτηρίσει το αποτέλεσμα του χθεσινού ντέρμπυ του Μάντσεστερ. Η City πέρασε σαν τυφώνας μέσα από το Old Trafford, σκορπίζοντας την United με 6-1!

Ένας θρίαμβος για τους Πολίτες, βγαλμένος από τα πιο ουτοπικά όνειρα των οπαδών τους. ”The city is ours” τραγουδάγανε στην εξέδρα και πιο πολύ… δίκιο δεν μπορεί να έχουν.  Η πόλη βάφτηκε γαλάζια από χθες το απόγευμα και θα αργήσει πολύ καιρό να φύγει η “βαφή” !

Μια νίκη με πολλαπλά οφέλη για τη City. Αρχικά ξεπερνάει το όποιο κόμπλεξ κατωτερότητας είχε απέναντι στη Manchester Utd. Ένα κόμπλεξ, το οποίο γιγαντώθηκε από τα ΜΜΕ και τους οπαδούς, μετά το τελικό 2-3 στο Community Shield τον Αύγουστο. Επίσης από χθες το βράδυ η City χρίζεται το μεγάλο φαβορί για τον τίτλο. Τέλος ο θρίαμβος αυτός “βαραίνει” αυτόματα τη φανέλα της ομάδας.

Περνώντας στο αγωνιστικό κομμάτι θέλω να πω ότι χθες είδαμε μερικά από τα πιο εύηχα ποδοσφαιρικά βιολιά που παντρεύτηκαν τόσο αρμονικά και δημιούργησαν μια συμφωνική ορχήστρα ανωτάτου επιπέδου.

Πολύ συνοπτικά θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για τη ραψωδία του Νταβίντ Σίλβα. Ο Ισπανός, όπως κάθε καλός μαέστρος, πήρε τη μπαγκέτα του και καθοδήγησε την ομάδα του σε αυτή τη μεγάλη νίκη. Έχοντας κατηγορηθεί ότι χάνεται στα μεγάλα παιχνίδια, χθες μοίρασε, εκτέλεσε και απέδειξε πόσο μεγάλος παίχτης είναι. Επιτομή στην όλη του εκπληκτική εμφάνιση αποτέλεσε η φανταστική του ασίστ στο 6^ο γκολ.

Γενικά όλες οι γραμμές της City λειτούργησαν άψογα. Κλισί και Ρίτσαρντς απέτρεψαν οποιαδήποτε επιθετική προσπάθεια της Utd από τα φτερά, βοηθώντας σημαντικά και στο επιθετικό παιχνίδι. Ειδικά ο νεαρός Άγγλος δεξιός μπακ έκανε πάρα πολλές προωθήσεις. Σε μία από αυτές “σέρβιρε” το γκολ στον Αγουέρο. Η μεσαία γραμμή των Πολιτών κατάπιε κυριολεκτικά αυτή των αντιπάλων της. Νάνι, Φλέτσερ και Άντερσον δεν μπορούσαν να αλλάξουν πάνω από δύο μπαλιές. Και πώς να γινόταν αυτό, όταν ο Γιάγια Τουρέ έκρυβε μόνος του όλους τους κενούς χώρους. Ο μέσος από την Ακτή Ελεφαντοστού ήταν παντού και με συμπαραστάτη τον Μπάρυ κυριάρχησαν στο κέντρο. Επιθετικά η City, ως γνωστόν, έχει τεράστια ισχύ. Ο Αγουέρο και ο Μπαλοτέλι έκαναν άνω κάτω τον κακόμοιρο Έβανς, αλλά και τον πολύ έμπειρο Φέρντιναρντ. Ο Ιταλός απέδειξε για άλλη μια φορά πόσο ταλαντούχος είναι και όλοι εύχονται να ωριμάσει και εξελιχθεί στον παίχτη που μπορεί να εξελιχθεί. Πάντως χθες το “εγώ” του τρελό-Μάριο έφερε τα δύο πρώτα γκολ και ουσιαστικά έδειξε τον δρόμο για τη μεγάλη νίκη. Αποκορύφωμα βέβαια το μήνυμα στο μπλουζάκι κάτω από τη φανέλα. “Why always me?”. Την τριάδα των σταρ έκλεισε ο Έντιν Τζέκο που πρόλαβε σε 20 λεπτά να πετύχει δύο γκολ και να χάσει άλλα τρία!

Χαρακτηριστικό της τόσο μεγάλης διαφοράς των δύο ομάδων στο χθεσινό παιχνίδι είναι ότι ο καλύτερος παίχτης των γηπεδούχων ήταν ο γκολκίπερ Ντε Χία. Ο Ισπανός κράτησε… το σκορ στα επίπεδα του 1-6. Ο Έβανς ευθύνεται αρκετά για την ήττα , αφού μετά το λάθος του στο πρώτο γκολ ακολούθησε και η αποβολή του στο 46^ο λεπτό. Για τη μεσαία γραμμή τα είπαμε πριν, ενώ και η επιθετική δεν εμφανίστηκε πουθενά. Ρούνι, Νάνι, Γουέλμπεκ κρύφτηκαν, μόνο ο Γιανγκ προσπάθησε κάπως.

Περήφανο λοιπόν το γαλάζιο κομμάτι του Μάντσεστερ, ντροπιασμένο το κόκκινο. Η 23^η Οκτωβρίου έμελλε να φέρει τη μεγαλύτερη εντός έδρας ήττα της United από το 1930 και ίσως μια νέα τάξη πραγμάτων στην Αγγλία.

Adios Senor Χιμένεθ

Παρελθόν αποτελεί από τον πάγκο της ΑΕΚ ο Μανόλο Χιμένεθ. Χρειάστηκε ένας 12ωρος μαραθώνιος συνομιλιών για να συμφωνήσουν ο Ισπανός τεχνικός και η διοίκηση της ΑΕΚ τους όρους της λύσης του συμβολαίου. Η διάδοχη κατάσταση στον πάγκο της Ένωσης ακούει στο όνομα Νίκος Κωστένογλου.

Πολλά μπορεί κανείς να πει για την παρουσία του Χιμένεθ στην ΑΕΚ, τόσο αγωνιστικά, όσο και εξωαγωνιστικά.

Ξεκινώντας από το τέλος, το στόρυ που εξελίχθηκε κατά τις τελευταίες ημέρες του Μανόλο στην ΑΕΚ, δείχνει για άλλη μια φορά την ανυπαρξία της “φερόμενης ως σοβαρής“ διοίκησης της Ένωσης. Θέατρο του παραλόγου και “άλλα λόγια να αγαπιόμαστε”  από τον Κ. Αδαμίδη και το επιτελείο του. Παραμονή του αγώνα με την Sturm, η διοίκηση δήλωσε ότι στηρίζει τον προπονητή, κάτι που άλλαξε αμέσως μετά την ήττα. Αμέσως μετά το νικηφόρο 1-0 στη Ν. Σμύρνη πάρθηκε η απόφαση να τον ξαναστηρίξουν, ενώ ο Νίκος Κωστένογλου ήταν υπ’ ατμόν. Τελικά το τέλος ήρθε χθες, με τον Ισπανό προπονητή να απαιτεί μόνο τα δεδουλευμένα και όχι περαιτέρω αποζημίωση.

Στα αγωνιστικά όμως τα πράγματα ήταν διαφορετικά, κατά τη θητεία του Μανόλο. Τεράστια σκαμπανευάσματα στα αποτελέσματα και στην απόδοση, αλλά το κυριότερο όλων είναι ότι τον τελευταίο αυτό χρόνο η ΑΕΚ δεν είχε καμία αγωνιστική ταυτότητα. Δικαιολογίες υπάρχουν πολλές. Ακούσαμε πολλές φορές από τον κ. Χιμένεθ περί κακού ρόστερ, απλήρωτων παιχτών, κακής προετοιμασίας και άλλα τέτοια. Όμως ο καλός προπονητής δεν είναι αυτός που έχει το καλύτερο ρόστερ και θα κατακτήσει τίτλους, είναι αυτός που παίρνει το μέγιστο αποτέλεσμα με τα υλικά που έχει. Η ΑΕΚ κέρδιζε με 4 γκολ στο Χαριλάου και μετά διασυρόταν από τον Ολυμπιακό Βόλου στο ΟΑΚΑ. Ποτέ δεν είδαμε κάποιο συγκεκριμένο πλάνο, αυτοματισμούς και κάτι τέλος πάντων που να φανερώνει “έργο Χιμένεθ” στην ομάδα. Αντίθετα, ατελείωτες αλλαγές συστημάτων, παίχτες να μην υπολογίζονται χωρίς λόγο και περίεργες επιλογές.

Εκτός αυτών η γενική εντύπωση που έμεινε από τον Ισπανό είναι ότι ήθελε να  καρπώνεται τις επιτυχίες, αλλά να μην “συμμετέχει” στις αποτυχίες. Τότε ήταν που ακούγαμε απίστευτα πράγματα από αυτόν στις συνεντεύξεις. Έφθασε στο σημείο να μας πει ότι ο Νίκος Γεωργέας δεν μπορεί να παίξει στην Primera Division της Ισπανίας. Θα ταν μάλλον καλύτερο να μας πει ότι η Γη γυρίζει. Λες και ο συμπαθέστατος Φούλης προσπαθούσε να μας πείσει ότι είναι ισάξιος του Ντάνι Άλβες.

Ανάμικτες εντυπώσεις άφησε πίσω του ο Μανόλο Χιμένεθ. Δεν κατάφερε να ανεβάσει επίπεδο την ΑΕΚ, όμως κερδίζοντας την τελευταία παρτίδα πόκερ των εντυπώσεων έφυγε σαν κύριος.  

Περασμένα μεγαλεία διηγώντας τα να κλαις

Χθες η ΑΕΚ έπαιζε στο “Constant Vanden Stock” με την Anderlecht. To σκορ ήταν ήδη 3-1 στο ημίχρονο. Το δεύτερο ημίχρονο κύλησε λίγο πολύ όπως το πρώτο και τελικά το παιχνίδι έληξε με το βαρύ 4-1.

Τι επακολούθησε αυτό τον Ευρωπαικό διασυρμό από μια σίγουρα όχι πρωτοκλασάτη ομάδα ; Μήπως απόλυση προπονητή ; Μήπως σκυμμένα κεφάλια και απολογητικές δηλώσεις ; Μήπως απειλές από οργισμένους οπαδούς ; Όχι, τίποτα από όλα αυτά. Και φυσικά όχι γιατί ξαφνικά γίναμε ποδοσφαιρικά πολιτισμένοι και με σοβαρό πλάνο. Η εξήγηση για τη μηδενική αντίδραση είναι ότι απλά όλοι περίμεναν ότι θα έρθει αυτή η βαριά ήττα. Μικρύναμε κύριοι…

Πόσο απέχει η παληκαρίσια ισοπαλία στο “Bernabeu” κόντρα στη Real, οι νίκες με Milan και Leverkuzen, οι πορείες στο Κύπελλο Κυπελούχων ; Αφάνταστα είναι η απάντηση. Όχι σε έτη φυσικά, αλλά σε νοοτροπία. Εκείνες οι φανέλες και εκείνοι οι παίχτες κέρδιζαν το σεβασμό των μεγάλων αντιπάλων τους. Τώρα λογίζονται σαν εύκολοι 3 εντός έδρας πόντοι.

Ήττες με μεγάλα σκορ έχουν γίνει μια θλιβερή πραγματικότητα για τους Ενωσίτες οπαδούς. Οι συζητήσεις πριν από έναν Ευρωπαικό αγώνα, μόνο αισιόδοξες δεν είναι. Συνήθως, όπως χθες, επαληθεύονται και στο τέλος δεν κάνει σε κανέναν εντύπωση. Η μιζέρια και η μεμψιμοιρία έχει εγκατασταθεί στο μυαλό των οπαδών της ΑΕΚ. Αυτοί που πάντα είναι εκεί και είναι ο μόνος λόγος για τον οποίο κάποιος στην Ευρώπη μπορεί να θυμάται πια την ΑΕΚ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο κατακλυσμός σχολίων και βίντεος που κυριάρχησε στο διαδίκτυο μετά το προπέρσινο εφιαλτικό 0-4 στο κόντρα στην Everton.

Διοίκηση, προπονητές, παίχτες δρουν και κινούνται σαν να είναι άμοιροι ευθυνών για την Ευρωπαική συρρίκνωση της ΑΕΚ. Και έτσι όπως παέι η κατάσταση κανένας δεν θα μπορεί να τους καταλογίσει σε λίγο καιρό ότι δεν ξέρουν σε ποια ομάδα ήρθαν και τι βαριά φανέλα φοράνε.

Βλέποντας το παιχνίδι χθες στον ίδιο χώρο με τον Βασίλη Λάκη, άνθρωπο που τίμησε τη φανέλα της ομάδας, κατάλαβα ότι όλοι οι ΑΕΚτζήδες είναι συνειδητοποιημένοι για την κατάσταση που επικρατεί. Οι ίδιοι άνθρωποι που κατέκριναν τον τότε μεσοεπιθετικό της ΑΕΚ για χαμένες ευκαιρίες δικές του που θα οδηγούσαν σε ακόμα πιο μεγάλες Ευρωπαικές νύχτες, τώρα του ζητάγαν να φορέσει ξανά σορτσάκι και ποδοσφαιρικά παπούτσια και να βοηθήσει την ομάδα. Γιατί τώρα καταλαβαίνουν πόσο μεγαλύτερα ήταν τα ποδοσφαιρικά μεγέθη της τότε ομάδας. Βέβαια για να μην γινόμαστε μηδενιστές πρέπει να πούμε ότι και τώρα υπάρχουν άτομα που θα ταίριαζαν και στις παλιές εποχές. Απλά είναι μειοψηφία.

Δεν θα ήθελα να καταλήξω σε τετριμμένες ευχές για το μέλλον. Η στυγνή σημερινή πραγματικότητα μας οδηγεί μόνο να αναπολούμε περασμένα μεγαλεία.

Ραντεβού … ανοησίας και παράνοιας

Άλλο ένα χτύπημα δέχτηκε το δύσμοιρο ελληνικό ποδόσφαιρο. Βέβαια τα σημερινά γεγονότα στο Ηράκλειο Κρήτης ξεπερνούν τα στενά όρια του ποδοσφαίρου και αγγίζουν την ευρύτερη ελληνική κοινωνία.

Τις πρώτες πρωινές ώρες η συμπλοκή οπαδών στην Παραλιακή Λεωφόρο Ηρακλείου οδήγησε στον θάνατο ενός 21χρονου ημεδαπού και στον τραυματισμό δύο ακόμα. Δύο ομάδες , από 15 νεαρούς η κάθε μία,  έδωσαν ραντεβού θανάτου  και συνεπλάκησαν χρησιμοποιώντας μαχαίρια, λοστούς και πέτρες. Οι αστυνομικές αρχές προχώρησαν σε  συλλήψεις έξι ατόμων.

Σύγχρονοι σταυροφόροι σκοτώνουν στο όνομα της ομάδας τους, στο όνομα της Ποδοσφαιρικής Ανώνυμης Εταιρίας για να λέμε και την πικρή αλήθεια. Συμβάντα τέτοια γίνονται σημαίες στην οπαδική έπαρση και οι “ήρωες” χιλιοτραγουδιούνται στην εξέδρα. Στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε πολλοί θα σου πουν ότι η μόνη τους διέξοδος είναι η το ποδόσφαιρο, η ομάδα τους. Παραφράζοντας τη φράση του Μαρξ, από ότι φαίνεται το ποδόσφαιρο είναι το όπιο του λαού. Προφανώς αυτό είναι πολύ βολικό για κάποιους.

Ευχής έργον θα ήταν αυτό το περιστατικό να ταρακουνήσει κάποιους ώστε να δοθεί τέλος σε αυτήν την παράνοια. Δυστυχώς η ρεαλιστική προσέγγιση των πραγμάτων δεν μπορεί παρά να είναι λίγο απαισιόδοξη. Τα γεγονότα της Λ. Λαυρίου προ πενταετίας δεν άλλαξαν τίποτα προς το καλύτερο. Αντίθετα το μίσος και η εμμονή για εκδίκηση οπλίζει το χέρι των “οπαδών”. 

Η αλήθεια είναι ότι τέτοια συμβάντα δεν είναι εύκολο να προληφθούν. Η μόνη πρόληψη μπορεί να είναι η συνολική αλλαγή νοοτροπίας και ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε το ποδόσφαιρο. Τραγική ειρωνεία σε αυτή τη σκέψη είναι ότι στην Αγγλία, εκεί που το ποδόσφαιρο εντός γηπέδων είναι πραγματική γιορτή, εκτός γηπέδων, πίσω από τη γυαλιστερή βιτρίνα τέτοια συμβάντα είναι πολύ συνηθισμένα.

Κλείνοντας θα καταφύγω στην τετριμμένη αισιοδοξία και θα ευχηθώ το περιστατικό στο Ηράκλειο να είναι το τελευταίο.

H ‘’Masia’’ , οι Galacticos και οι άλλοι…

Κάποιοι πιστεύουν ότι είναι το καλύτερο πρωτάθλημα στον κόσμο, λόγω της συμμετοχής των δύο μεγαθηρίων. Κάποιοι άλλοι πιστεύουν ότι η χαώδης διαφορά Μπαρτσελόνα και Ρεάλ από τις υπόλοιπες έχει αφαιρέσει μεγάλο ποσοστό του ενδιαφέροντος. Το σίγουρο είναι ότι η La Liga προσφέρει απλόχερα ποιότητα και θυμίζει στον μέσο φίλαθλο για ποιο λόγο αγάπησε εξαρχής αυτό το άθλημα.

Barca και Real έχουν φθάσει στο σημείο που είναι τώρα με αρκετά αντίθετη λογική. Λογική, που σε μικρότερο βαθμό, ακολουθούν και άλλοι σύλλογοι. Το ποια λογική είναι καλύτερη, μόνο τα αποτελέσματα και η ιστορία θα δείξει.

Από τη μία πλευρά, το όλο οικοδόμημα της κραταιάς τα τελευταία χρόνια Barcelona, στηρίζεται στην περίφημη “la masia” . H ακαδημία-κόσμημα, που μετρά ήδη 22 χρόνια ζωής, τροφοδοτεί την Barca με παίχτες που από μικρή ηλικία παίρνουν την ομάδα από το χέρι και την οδηγούν σε μεγάλες επιτυχίες. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα είναι προφανώς η ομάδα της τελευταίας τριετίας που έχει στη βασική της ενδεκάδα 6-7 ποδοσφαιριστές ‘’γέννημα- θρέμμα’’. Valdes, Puyol, Pique, Xavi, Iniesta, Busquets, Μessi πρώτα μάθανε τα μυστικά της μπάλας εκεί και μετά ήρθαν για να θαμπώσουν τον ποδοσφαιρικό πλανήτη. Κανένας βέβαια δεν λέει ότι στη Barca δεν ξοδεύονται πάρα πολλά χρήματα για μεταγραφές και συμβόλαια. Τρανό παράδειγμα ο David Villa, αλλά και παλαιότερα ο πολύς Romario και το ‘’φαινόμενο’’ Ronaldo. Όμως για την πόλη που μεγαλούργησε ο Gaudi, το ποδόσφαιρο είναι ένα μέσο προβολής σε όλο τον κόσμο αλλά και όρθωσης αναστήματος απέναντι στην πρωτεύουσα Μαδρίτη. Οι ιθύνοντες, οι οπαδοί και  οι περισσότεροι παίχτες έχουν υψηλά το φρόνημα μιας κυρίαρχης Καταλονίας. Αν κάποιος βρίσκεται στην Βαρκελώνη την παραμονή ή την ημέρα ενός σημαντικού αγώνα των Blaugrana, ειδικά κόντρα στην Real M. θα το αφουγκραστεί αμέσως. Η προσμονή για ένα καλό αποτέλεσμα σε ακολουθεί παντού, βρίσκεται στον αέρα όλης της πόλης. Ίσως αυτά στην εποχής της απόλυτης εμπορευματοποίησης του ποδοσφαίρου ακούγονται χαζά και ρομαντικά, όμως η F.C. Barcelona για τους Καταλονούς είναι ‘’mes que un club’’.

H ίδια λογική υπάρχει και σε άλλες πόλεις και ομάδες, τόσο στην Ισπανία, όσο και σε ολόκληρη την Ευρώπη. Φυσικά το πιο τρανταχτό παράδειγμα είναι το καμάρι των Βάσκων , η Athletik Bilbao. Ομάδα που δεν είναι απλά της λογικής της Barca, αλλά ακόμα ένα βήμα πιο πέρα. Τη θρυλική ερυθρόλευκη φανέλα με τις ρίγες μπορούν να τη φορέσουν μόνο Βάσκοι. Και όμως αυτή η ομάδα, όχι μόνο δεν υποβιβάζεται, αλλά συχνά πυκνά πλασάρεται στις υψηλές θέσεις της βαθμολογίας, όπως φέτος. Και αυτό γιατί η δυναμική που βγάζει η βάσκικη ομάδα, μόνο και μόνο από την τιμημένη ιστορία της, είναι σε θέση να κερδίζει από μόνη της, όσο παράξενο να ακούγεται αυτό. Μια εμπειρία στον λάκκο των λεόντων, το ανυπέρβλητο San Mames θα σας πείσει…

Πραγματικά επιτυχημένο παράδειγμα της λογικής των ακαδημιών αποτελεί και η Sevilla. Ομάδα με 2 κατακτήσεις του κυπέλλου Uefa τα τελευταία χρόνια και με σημαντική παρουσία στο πρωτάθλημα. Με έναν προγραμματισμό που ζηλεύουν οι πιο μεγάλοι σύλλογοι. Παίχτες που ήρθαν από τα σπλάχνα, βοήθησαν τα μέγιστα και έφυγαν για άλλες πολιτείες, γεμίζοντας τα ταμεία (Sergio Ramos). Άλλοι ήρθαν άσημοι με λίγα χρήματα και όταν έφυγαν στρώθηκε χαλί εκατομμυρίων στα πόδια τους.

Στην αντίπερα όχθη, όσον αφορά την ποδοσφαιρική λογική που θα οδηγήσει έναν σύλλογο στις επιτυχίες, κινείται η Real Madrid. Οι galacticos προσγειωθήκαν στον ποδοσφαιρικό μας πλανήτη εν έτει 2000, μαζί με τον ισχυρό άνδρα της ομάδας Florentino Perez. Από τότε η ‘’βασίλισσα’’ στηρίζεται στη λογική ότι το χρήμα φέρνει τις επιτυχίες. Στην αρχή ήταν οι Zidane, Ronaldo, Figo και Becham, τώρα είναι ο Cristiano Ronaldo, o Kaka και οι άλλοι. Μια λογική marketing χωρίς κανένα όριο και κανένα φραγμό. Μια λογική ότι τα αστέρια θα κάνουν την διαφορά, ακόμα και αν αυτά είναι όλα στην επίθεση και το κέντρο και κανένα στην άμυνα. Μια λογική που σοβαροί προπονητές δεν θα την ασπάζονταν ποτέ, γνωρίζοντας ότι πολύ δύσκολα θα είχε αποτέλεσμα. Ειδικά αν υπάρχει ένας τόσο μεγάλος αντίπαλος όσο η Barca. Ευτυχώς για την ομάδα της Μαδρίτης ήρθε ένας προπονητής που θεωρεί τον εαυτό του πιο σταρ και από τους σταρ. Ένας  προπονητής που το ‘’εγώ’’ του υπερκαλύπτει όλων των άλλων. Ένας  προπονητής όμως, και με τεράστιες ικανότητες και ασύγκριτη ευφυΐα. Και ήδη από την πρώτη κιόλας χρονιά ξεκινάει να βάζει μια τάξη κάνοντας τη Real πιο σκληρή, πιο ομάδα. Ο γράφων, βλέποντας αυτές τις κινήσεις του ‘’Special One’’ αναρωτιέται μήπως όλοι κατάλαβαν στην Μαδρίτη ότι η αιώνια αντίπαλος της δείχνει τον σωστό δρόμο. Αυτό δεν θα το πει κάποιος ανοιχτά, θα το μαρτυρήσουν οι πράξεις και η ιστορία που θα γραφτεί τα επόμενα χρόνια.

Το καλοκαίρι του 2010 σηματοδότησε μια νέα εποχή για την Costa del Sol και συγκεκριμένα για τη Malaga.Τότε η οικογένεια Σανθ πούλησε τις μετοχές της ομάδας έναντι 36 εκατ. Ευρώ. Το νέο αφεντικό στην πόλη είναι ο σεΐχης Αμπντουλά Αλ Τάνι, ο ξάδερφος του εμίρη του Κατάρ. Διατεθειμένος να δώσει τεράστια ποσά, στα πρότυπα της Manchester City. O σεΐχης έχει στόχο να ανεβάσει πολλά σκαλιά τη Malaga, αλλά και να κάνει μεγάλα έργα για να ανεβάσει σημαντικά την ευρύτερη περιοχή της Ανδαλουσίας. Το μεταγραφικό καλοκαίρι που διανύουμε έχει τη Malaga πίσω από κάθε μεγάλο παίχτη που είναι διατεθειμένος να κάνει μεταγραφή. Ήδη στην Ανδαλουσία έχουν έρθει ο Ruud V. Nistelrooy, o Toulalan, o Mathijsen, o Monreal. Στόχοι άπειροι. Azpilicueta, Joaquin, Lucio …. Όμως πρέπει να σημειωθεί ότι από τις πρώτες κινήσεις της νέας διοίκησης είναι η ανακοίνωση για ίδρυση ακαδημίας. Ύστερα θα ακολουθήσει νέο υπερσύγχρονο γήπεδο περίπου 70000 θέσεων.

Και ενώ η ευφορία είναι διάχυτη στην Malaga, σε πολλές άλλες ομάδες επικρατεί μεγάλη ανησυχία για το μέλλον. Τα οικονομικά προβλήματα των ομάδων είναι τεράστια. Από πρωτοκλασάτες ομάδες όπως η Valencia, που ξεπουλάει τον έναν μετά τον άλλον τους κορυφαίους παίχτες της, μέχρι τις μικρές ομάδες της Segunda Division. Υπολογίζεται ότι οι σύλλογοι χρωστάνε μισθούς σε περίπου 300 ποδοσφαιριστές. Από ό,τι φαίνεται, θα δοθούν περίπου τα μισά σε αυτούς τις επόμενες εβδομάδες. Δυστυχώς η κρίση έχει χτυπήσει και το κραταιό ισπανικό ποδόσφαιρο.